"Takiej książki, jak powieść Kutza nie było w Polsce dawno, a czytam dużo, to jest dzieło światowego formatu, noszące w sobie cały kosmos spraw i uniwersalne przesłanie o ludzkim losie, który mielony jest przez tryby wielkiej maszyny, jaką jest historia. To taka powieść jak "Blaszany bębenek" Grassa, czy "Sto lat samotności" Marqueza. Dawno nie czytałem czegoś tak wspaniałego. To książka, która odbudowuje wiarę w literaturę i w siłę opowiadania, a także wiarę w możliwość uczynienia własnej biografii dziełem sztuki." – napisał po przeczytaniu Piątej strony świata Remigiusz Grzela

Wczoraj, w moim ulubionym Empiku, zakupiłam debiutancką książkę Kazimierza Kutza. I czytałam. Dzień, noc i jeszcze kawałek dnia. Tak samo w 1974 roku chłonęłam pierwsze polskie wydanie "Stu lat samotności". Obydwie powieści niosą z sobą niesamowite, trudne do opisania wrażenia. Dziś z powywracanymi myślami odwodzę od grzechu przeoczenia. Czytajcie. Na Śląsku, w kraju oraz tu - w Zagłębiu. Przeczytajcie Piątą stronę świata...

I znowu chwila zdmuchuje pyłek iluzji jutra. Jakiś piasek dociera do dna oka, wirują emocje i wyobraźnia. Nasz miniaturowy kosmos wlepiony w codzienność. Nasz miniaturowy kosmos uwikłany w tysiące przeszłych losów i zdarzeń. Nasza muszla czy kamyk w wodach potoku albo oceanu. I układa się, wypełnia. W dzieje pokoleń, w historię. Sekunda po sekundzie. W poszukiwaniach, wewnętrznym ogromie i drobiazgach, które stanowią o istocie spełnienia.

Wracam. Do działania. Do pracy. Do stokrotek na wiosennej trawie. Do afirmacji życia. I do mojej (od dziesięciolecia) podręcznej książki prof. Krystyny Wojtynek, bo: „Jutro w jajku ukryte, wczoraj spłonęło iskrą.
Tu i teraz staje się wszystko.”

Zdjęcie The Pacific Ocean z Galerii Piotra.