Wszystko podlega odwiecznym przemianom. Panta rei. Obraz świata istotnie heraklitejski. Zdarzenia układają się w sinusoidę, która wznosi się, spada z góry, ażeby następnie ponownie się podnieść. I powtarzać ten cykl, oj powtarzać...

„Nic pewnego na świecie, radość się z troską plecie”, jak mawiał poeta. Ale są wiadomości, które wstrząsają. Nie do wiary. Tu ponad wszystko zdrowie. Tak żal. Wciąż tyle się rozpływa i tyle zmienia! I nie pozostaje...

W głowie aktywny wulkan. Ale chciałoby się coraz częściej, w domowych pieleszach pokontemplować. Zacisze i „święty spokój”? Jednak 'tempus fugit', czyli 'czas ucieka'. To chyba trzeba się śpieszyć? W poszukiwaniu straconego czasu nie pomagają nawet najurokliwsze zegary.

To kroki w kierunku – śródmieście? A tam bywalcy stali, rozepchani „w łokciach”, butni i przebojowi. Oj chciałoby się tak raz po nazwiskach, ale ta kindersztuba:)

Cóż dodać. Chyba tylko to, że w tym ludzkim pośpiechu i nonszalancji, nie warto zapominać. I że nawet jakieś małe, sławetne pięć minut, na które pracuje się całymi latami, też przemija. W oka mgnieniu. I pozostawia człowieka sam na sam ze sobą, z rzeczywistością. Na swoim miejscu. Z nową wiedzą. O sprawach, życiu, ludziach. I o sobie. Przemija i przybliża...

„Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą”. Wszyscy to znamy!? Chociaż pośpiech stał się wyznacznikiem dzisiejszych czasów, w tej jednej kwestii ciągle jeszcze pozostało nam wiele do zrobienia...