Jeszcze nie przeżyłem czegoś takiego. To już nie był wiatr. To huragan osiągający prędkość do 200 km/h. Prawdziwa bestia. Intensywność tego wydarzenia przekształca nieskromną chęć jej opisania w zadanie raczej trudne. Czasem na nic zmysły, intelekt, język, pamięć...

Szalejący nad Europą Kyrill spowodował niesamowite spustoszenie. Wichura łamała i wyrywała z korzeniami drzewa, niszczyła konstrukcje, linie energetyczne, zrywała dachy. I co najtragiczniejsze – zabijała.

Towarzyszyły jej ulewy, nie brakło piorunów i błyskawic. Ciemność? Najczarniejsza noc! Miliony gospodarstw w Europie pozostało bez prądu. Miliony wylanych łez. Przerażenie. Teraz trwa liczenie i usuwanie strat.

Jesteśmy właściwie bezradni wobec żywiołów, złości natury. Co najwyżej wzorem przodków możemy się modlić? Od powierza, wody, ognia...

Niedowierzanie? Coś mi świta, gdy pojawia się nikły blask księżyca. Jeszcze w spokojnym, ciepłym domu? Wsłuchuję się w nastającą ciszę. Azyl. Uspokaja, pozwala ogarnąć plączące się myśli. W głowie. Pośród codzienności. Na polach egzystencji. W ulotnym śnie...

Odlot od hałaśliwego szumu. Informacji i wydarzeń. Kilka dni we własnym zaciszu. Bezpiecznie. Dobrze. Niech, więc na razie czaruje oaza prywatności. A postronne głosy i szumy nie zakłócają spokoju.

Mimo wszystko spoglądam na świat z perspektywy przepełnionej optymizmem. Mimo wszystko dociera do mnie, jak wiele jest życzliwych osób.

Może, więc tylko po prostu: "Boże, daj mi wewnętrzny spokój, abym przyjął rzeczy, których nie potrafię zmienić, daj mi odwagę, abym zmienił rzeczy, które mogę zmienić i daj mi mądrość, abym rozróżnił pierwsze od drugich."